OPTICARE

14.06.2024

– nowoczesna technologia nasienna w uprawie rzepaku

W przypadku uprawy rzepaku ozimego, należącego do rodziny kapustowatych, oprócz zaopatrzenia w główne składniki odżywcze – makroelementy: azot, fosfor, potas, magnez i siarkę, bardzo istotną rolę odgrywa zapewnienie odpowiedniej dostępności pierwiastków śladowych – szczególnie boru, manganu i molibdenu.

Znaczenie i funkcja molibdenu:
Pierwiastek ten jest zaangażowany w ważne procesy metaboliczne w roślinach. Pobieranie molibdenu z gleby jest bardzo niewielkie, rocznie ok. 8-20 g/ha. Odgrywa istotną rolę w asymilacji pobranego azotu, gdyż jest składnikiem jednego z kluczowych dla roślin enzymu reduktazy azotanowej, która bierze udział w metabolizmie azotu, redukcji azotanów do azotynów, a finalnie w tworzeniu białek. Odpowiednie zaopatrzenie roślin w molibden przede wszystkim zwiększa efektywność wykorzystania azotu. Niedobór tego mikroskładnika może prowadzić do nagromadzenia azotanów w roślinie i zahamowania rozwoju blaszek liściowych. Ma to również bezpośredni wpływ na zimotrwałość rzepaku. Wzrost ilości azotanów w roślinach, mocniejsze uwodnienie tkanek, powodują, że stają się one bardziej podatne na działanie mrozu. Z badań Instytutu Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa wynika, że w Polsce około 30 – 40% gleb jest ubogich w molibden. Dostępność boru i molibdenu wpływa również na ilość wytworzonego pyłku oraz jego płodność, deficyt tych pierwiastków generuje większe problemy z zapyleniem.

Warunki sprzyjające występowaniu deficytu molibdenu:

niska zawartość molibdenu w glebie
niskie pH gleby Pod względem dostępności oraz przyswajalności z gleby pierwiastek ten zachowuje się przeciwnie do wielu innych mikroelementów. Molibden jest łatwo dostępny dla roślin w glebie o odczynie alkalicznym przy pH powyżej 7. W środowisku kwaśnym łączy się z tlenkami i wodorotlenkami glinu, żelaza i manganu, co mocno ogranicza jego przyswajalność przez rośliny.
wysoki poziom tlenków żelaza w glebie Występuje np. w przypadku gleb bielicowych i gleb darniowych (łąkowo – pastwiskowych). Objawy niedoboru molibdenu
pofałdowane, zniekształcone liście o łyżeczkowatym kształcie
jasne, szarozielone przebarwienia liści oraz białe przebarwienie nerwu głównego
zahamowanie lub asymetryczny wzrost blaszki liściowej
pęknięcia pomiędzy nerwami liściowymi Objawy deficytu mogą występować zarówno na młodych, jak i najstarszych częściach roślin. Chlorotyczne przebarwienia, podobne do objawów niedoboru azotu są zwykle widoczne tylko na starszych organach, jednak deformacje liści w pierwszej kolejności występują na młodych częściach roślin. Czynniki zwiększonego ryzyka:
gleba kwaśna (pH<6)
gleba piaszczysta, bardziej przepuszczalna
stanowisko o zwiększonej możliwości wystąpienia suszy
zastosowanie nawozów silnie zakwaszających glebę jak np. saletra amonowa, czy mocznik
zimna i wilgotna pogoda
wysoka zawartość azotu w glebie

Sposoby zapobiegania niedoborom molibdenu

Podstawowym zabiegiem poprawiającym sytuację powinno być wapnowanie, jednakże uzyskanie odpowiedniego pH jest procesem długotrwałym. Tradycyjne nawożenie produktami, które wśród pierwiastków śladowych zawierają molibden jest kosztowne i może być spóźnione. W Instytucie Żywienia Roślin niemieckiego Uniwersytetu w Jenie przez kilka ostatnich lat prowadzono badania dotyczące wpływu molibdenu na plonowanie rzepaku. 14 doświadczeń polowych, na stanowiskach o niskiej dostępności molibdenu, wykazało, że w efekcie nawożenia tym mikroskładnikiem plony rzepaku wzrosły średnio o 220 kg/ha. Kolejne 16 doświadczeń objęło zastosowanie molibdenu w formie nawozu donasiennego. Uzyskano średnią zwyżkę plonu o 170 kg/ha. Wyniki te pokazują, że aplikacja molibdenu na nasiona rzepaku jest przede wszystkim bardzo skuteczna, a przy tym bardzo niskonakładowa. Zwyżka plonowania o 170 kg/ha dzięki stosowaniu nowoczesnego rozwiązania OPTICARE, przy średniej cenie rzepaku 1.500 zł/t, generuje dla rolnika dodatkowy zysk w wysokości 255 zł/ha, co z nawiązką pokrywa koszt nasion koniecznych do obsiewu 1 ha!

Korzyści ze stosowania OPTICARE zwiększają się szczególnie w krytycznych fazach rozwoju i warunkach wysokiego stresu abiotycznego w rzepaku. Rośliny lepiej znoszą warunki stresu związanego z deficytem opadów, występującym na jesieni. Zmniejszenie uwodnienia tkanek zmniejsza ryzyko wymarzania – szczególnie istotne w polskich warunkach. Mikroelementy zawarte w OPTICARE chronią rośliny, wspierają je i służą jako generator wielu ważnych procesów fizjologicznych. OPTICARE zabezpiecza potencjał wysokiego i stabilnego plonowania oraz jakości nasion rzepaku. Chociaż zapotrzebowanie na pierwiastki śladowe jest niewielkie, ich deficyt potrafi wywołać potężne negatywne konsekwencje, niweczące ogrom nakładów pracy i finansów włożonych w uprawę rzepaku.